Strona:PL Sue - Żyd wieczny tułacz.djvu/776

 Adrjanna ze zdziwieniem spojrzała na jezuitę i rzekła:
 — Nie wiem; co pan masz na myśli?
 — Czy wiadome są pani rzeczywiste powody, dla jakich tu zostałaś zamkniętą?...
 Odpowiedziała z boleścią:
 — Jestem przekonana, że pobudką dla księżny Saint-Dizier do takiego ze mną postąpienia jest nienawiść, jaką dla mnie odczuwa.
 — Tak... nienawiść, lecz przedewszystkiem chęć pozbawienia pani ogromnego majątku...
 — Mnie... a to jakim sposobem?
 — Więc pani nic nie wiesz, ile zależało na tem, abyś się znajdowała dnia 13 lutego przy ulicy Świętego Franciszka dla odziedziczenia spadku?
 — O tak, pojmuję teraz zupełnie! — zawołała Adrjanna — do nieprzejednanej ku mnie nienawiści mej stryjenki przyłączyła się, jak widzę, chciwość... Córki marszałka Simon tak samo, jak ja, zostały zamknięte...
 — A jednakże — zawołał Rodin — nietylko pani i panny Simon byłyście ofiarami spisku...
 — I któż jeszcze, prócz nas?
 — Pewien młody Indjanin...
 — Książę Dżalma? — zawołała żywo Adrjanna.
 — O mało co nie został otruty narkotykiem... z tego samego powodu...
 — Wielki Boże! — zawołała młoda dziewica, składając ręce z przerażeniem. — To okropność!... on.. on.. ten młody książę, który, jak mówią, ma być tak szlachetny, tak wspaniałomyślny. Ależ ja posłałam do zamku Cardoville...
 — Człowieka, któremuś pani zaufała, który miał sprowadzić księcia do Paryża: wiem o tem, moja droga pani; lecz człowiek ten został podstępnie oddalony, a młody Indjanin dostał się w ręce nieprzyjaciół.