Strona:PL Sue - Żyd wieczny tułacz.djvu/823

 — Tak, generale... Lecz wszystko odłożone na cztery miesiące...
 — A moja żona?... a syn czy córka?...
 Na to pytanie Dagobert struchlał, spuścił oczy i milczał.
 — Czy ich tu niema? — zapytał marszałek Simon, bardziej zdziwiony, aniżeli niespokojny. — Powiedziano mi u ciebie, że tam niema ani mej żony, ani dziecka, ale że cię znajdę tutaj... przybiegłem... czy więc i tu ich niema?
 — Generale... — odezwał się zbladły jak chusta Dagobert — generale...
 Potem, obcierając krople zimnego potu z czoła, nie mógł wymówić ani słowa; zdawało się, jakby mu głos zamarł w piersiach.
 — Ty mnie... przerażasz! — zawołał marszałek, blednąc równie jak żołnierz, którego chwycił za rękę.
 W jednej chwili Adrjanna odezwała się do marszałka słodkim, wzruszonym głosem:
 — Panie marszałku... jestem Adrjanna de Cardoville... krewna pańskich kochanych córek.
 Marszałek żywo się obrócił, równie zdziwiony niezwykłą pięknością dziewicy, jak i słowami, które do niego wymówiła...
 — Pani... krewna... moich córek?
 Ostatnie słowo wymówił z przyciskiem, patrząc w osłupieniu na Dagoberta.
 — Tak, panie marszałku... twoich córek! — dodała z pośpiechem Adrjanna — a miłość tych dwojga miłych bliźniąt...
 — Siostry bliźnięta! — wykrzyknął marszałek, przerywając mowę pannie de Cardoville z oznakami żywej radości. — Dwie córki zamiast jednej!... Ach! jakże szczęśliwą musi być ich matka...
 Potem dodał, zwracając się do Adrjanny:
 — Przebacz mi, pani, moją niegrzeczność, że tak źle wywdzięczam się za wiadomość, której mi raczyłaś