Strona:PL Sue - Żyd wieczny tułacz.djvu/831

Dżalma — gdyż przykrzy mi się ta samotność...
 Po chwilowem milczeniu, syn Kadżi-Singa odezwał się nagle do Faryngei tonem niecierpliwego sułtana:
 — Powiedz-no mi co!
 — O czemże mam panu mówić?
 — O czem zechcesz! — rzekł Dżalma z pogardliwą obojętnością, wlepiwszy ociężale oczy w sufit. — Jedna myśl nie odstępuje mnie!... chcę się rozerwać... Mów mi...
 Faryngea spojrzał przenikliwem okiem na oblicze młodego Indjanina:
 — Pan myślisz o paryskich kobietach...
 — Milcz, niewolniku... — rzekł Dżalma.
 — Dlaczegóż unikać tych myśli, panie? Książę ma dziewiętnaście lat, cały swój młodzieńczy wiek przepędził na wojnie lub w więzieniu — i jeszcze nie kochał...
 Dżalma rzekł mu zarazem wyniośle i surowo.
 — Nie chcę tu, obok ucywilizowanych ludzi, uchodzić za barbarzyńcę, jak oni nas zwykli nazywać... Dlatego chlubię się tem, że jestem czysty...
 — Nie rozumiem, co pan mówi.
 — Kochałbym może kobietę tak czystą, jak była moja matka, gdy ją zaślubił mój ojciec — rzekł Dżalma, — a kto chce wymagać od kobiety czystości, winien być równie, jak ona, czystym.
 Na tę niezwykłą mowę Faryngea nie mógł się wstrzymać od złośliwego uśmiechu.
 — Czegóż to się śmiejesz, niewolniku? — rzekł wyniosłym tonem książę.
 — U ludzi cywilizowanych... jak książę mówi, mężczyzna, któryby się ożenił w stanie zupełnej niewinności... byłby wyśmiany i wstydziłby się.
 — Kłamiesz, niewolniku! byłby wyśmiany wtedy tylko, gdyby zaślubił młodą dziewicę, nie tak czystą jak on.
 — Widziałem kobiety paryskie na Isle-de-France w Pondicheri, panie, potem wielu dowiedziałem się rzeczy podczas naszej podróży.