Strona:PL Sue - Żyd wieczny tułacz.djvu/850

z białej jedwabnej materji, na której wyszyte były wielkie barwne ptaki.
 Stuknięcie drzwiami, które Faryngea zamknął za sobą, zdawało się przywracać Dżalmie przytomność; lubo jego fizjognomja była jeszcze nieco rozogniona, odzyskał jednak zwykły spokój i łagodność.
 — Przebacz, ojcze...
 I ogólnym zwyczajem młodych barbarzyńców, pełnych uszanowania dla starców, Indjanin chciał wziąć rękę Rodina i przyłożyć ją do ust, jezuita nie przyjął tego hołdu, o krok się cofnąwszy.
 — Prawdziwie, książę, tyle robisz ceremonji, że mnie nabawiasz kłopotu — rzekł Rodin.
 — Książę jesteś w swoim domu, w głębi Indji; szczerze pragniemy, abyś książę tak sobie wyobrażał.
 — Wiele rzeczy tutaj przypomina mi mój kraj — rzekł Dżalma łagodnym, poważnym głosem. — Wasza dobroć przypomina mi mego ojca i tego, który mi go zastępował — dodał Indjanin, mając na myśli marszałka Simon, o którego przybyciu do owej chwili jeszcze, dla pewnych przyczyn, nic mu nie wspomniano.
 Po chwilowem milczeniu, rzekł swobodnym tonem, podając rękę Rodinowi:
 — Jesteś tu, szczęśliwy jestem! mój ojcze.
 — Pojmuję radość księcia, gdyż wyswobodziłem go z więzienia... otworzyłem mu klatkę... Prosiłem księcia, aby się poddał dobrowolnie temu lekkiemu zamknięciu, jedynie dla swego własnego dobra.
 — Czy jutro już będę mógł wyjść?
 — Dziś nawet, kochany książę.
 Młody Indjanin zamyślił się na chwilę, a potem rzekł:
 — Chodź, ojcze...
 — A dokąd, kochany książę?... — odrzekł mocno zdziwiony jezuita.
 — Podziękować moim przyjaciołom... Czekałem przez trzy dni... to długo.