Strona:PL Sue - Żyd wieczny tułacz.djvu/892

 — Ja jestem, niech przyjdzie.
 Karczmarz wyszedł.
 — Jest to jeden z naszych; ale sam jeden — rzekł Morok, w którego surowej twarzy malowało się zawiedzione oczekiwanie. — Sam... to mnie dziwi... spodziewałem się ich wielu... czy znasz go?
 — Oliviera?... tak, znam... blondyn, zdaje mi się...
 — Zobaczymy... otóż idzie.
 W rzeczy samej, młodzian, otwarty, śmiały, roztropny, wszedł do stancji.
 — I ty tu.. Leżynago? — zawołał, zobaczywszy współbiesiadnika Moroka.
 — Tak, właśnie ten sam. Wieki już, jak cię nie widziałem, Oliwierze.
 — Rzecz prosta, mój kolego... nie w jednem i tem samem pracujemy miejscu.
 — Ależ sam jesteś? — zapytał Morok.
 I, pokazując na Leżynago, odrzekł:
 — Przy nim można mówić... on jest z naszych. Ale dlaczegóż sam jeden tylko jesteś?
 — Przychodzę sam, ale w imieniu moich towarzyszy.
 — Aha.... — odetchnął Morok — przystają.
 — Nie chcą!... i ja także.
 — Jakto nie chcą?... a więc braknie im odwagi, jak babom?! — zawołał Morok.
 — Posłuchajcie mnie... — rzekł ozięble Olivier — odebraliśmy wasze listy, widzieliśmy wasze pieniądze, przekonaliśmy się, że to ma związek z tajemnemi zamiarami... Lecz dziś rano ojciec Simon zawołał nas do siebie; wyłożyliśmy mu nasze spory; on nas przekonał... będziemy czekali...
 — Cicho! — zawołał Leżynago, przysłuchując się i chwiejąc na nogach: — zdaje mi się, że słychać tłumne krzyki...
 W rzeczy samej słychać było, najprzód niewyraźne,