Strona:PL Sue - Żyd wieczny tułacz.djvu/909

jacielem — rzekł pan Hardy, wskazując na pana Blessac.
 — Ale ja życzę sobie mówić z panem sam na sam — odrzekł Rodin.
 — A więc — odrzekł pan Hardy, nieco zdziwiony — możesz pan mówić... między mną a tym panem niema tajemnicy.
 Po chwili milczenia rzekł Rodin, zwracając się do pana Hardy.
 — Przybywam, aby odkryć panu niegodziwą zdradę, której pan byłeś ofiarą.
 — Zdaje mi się, że się pan mylisz.
 — Mam dowody na to, co mówię.
 — Dowody?
 — Dowody piśmienne... zdrady, którą odkrywam... mam je niezawodnie; krótko mówiąc, człowiek, którego pan uważałeś za swego przyjaciela... niegodziwie pana oszukiwał.
 — Nazwisko tego człowieka?
 — Pan Marceli Blessac — rzekł Rodin.
 Na te słowa pan Blessac struchlał, zbladł i osłupiał. Hardy, zbliżywszy się do Rodina, któremu ciągle przypatrywał się, rzekł z upokarzającą dla tegoż pogardą:
 — Ach!... pan obwiniasz pana Blessac?
 — Obwiniam go — dobitnie odpowiedział Rodin.
 — Czy znasz go pan?
 — Nigdy go nie widziałem...
 — A cóż pan masz do zarzucenia mu?... Jak śmiesz pan mówić, że on mnie zdradził?
 — W oczach moich, pewnego rodzaju zdrady są równie występne jak zbrodnia, zabójstwo... I dlatego przybywam, aby wdać się między zabójcę i ofiarę...
 — Zabójcę? ofiarę? — powtórzył pan Hardy z coraz większem zdziwieniem.
 — Pewno pan znasz pismo pana Blessac — rzekł Rodin.