Strona:PL Sue - Żyd wieczny tułacz.djvu/914

ale cóż począć?... kiedy zdrowy rozum nie wystarcza, człowiek posuwać się musi częstokroć do nierozsądnych przypuszczeń.
 — Któżby mógł wmieszać się między ciebie a córki?
 — Nikt... wiem o tem.
 — A więc, Piotrze, zaczekaj... bądź cierpliwym, śledź te biedne, młode serca z właściwą ci troskliwością, a pewny jestem, że odkryjesz jakąś wcale niewinną tajemnicę.
 — Tak, — rzekł marszałek, wpatrując się w ojca — tak, ale... chcąc dociec tej tajemnicy, wypadałoby nie opuszczać ich...
 — Co mówisz?
 — Wiedz najprzód, mój ojcze, o wszystkich obowiązkach, które mnie tu zatrzymują... a dowiesz się potem o tych, któreby oddalić mnie mogły od ciebie, od moich córek i od innego jeszcze mego dziecka...
 — Jakiego dziecka?
 — Syna mego dawnego przyjaciela, księcia indyjskiego.
 — Dżalmy? a cóżby mu stać się mogło?
 — Mój ojcze... lękam się o niego...
 — O niego?
 Nagle, straszny krzyk, z gwałtownym powiewem wiatru przyniesiony, słyszeć się dał zdaleka; krzyk ten był tak imponujący, iż marszałek przestał mówić i rzekł po chwili do ojca:
 — Cóż to znaczy?
 Przysłuchawszy się przez chwilę głosom, które dolatywały i znowu niknęły z wiatrem, starzec odpowiedział:
 — To jacyś podochoceni śpiewacy, idą od rogatek.
 — Cóż mi to mówiłeś? — rzekł stary rzemieślnik — że ten młody Indjanin sprawia ci obawę? A dlaczegóżby to?
 — Powiedziałem ci, mój ojcze, o jego gorącej, nieszczęśliwej miłości ku pannie Cardoville.
 — I to cię przeraża, mój synu? — rzekł starzec,