Strona:PL Sue - Żyd wieczny tułacz.djvu/928

z niej teraz pakiet i rozwinął go ostrożnie; była to śliczna mantyla z czarnych koronek.
 — Wszystko to może być twoje, jeśli wysłuchasz mnie — kusił Nini-Moulin.
 — Jakto? — rzekła zdumiona Róża Pompon — mówisz to poważnie?
 — Posłuchaj tylko... — zawołał Dumoulin komicznie powściągliwym tonem — moja kochana pupilko! aż nadto mnie znasz, iżbyś mogła przypuścić, że cię namwiam na czyn nieprzystojny... Aż nadto troskliwy jestem o własny szacunek... z drugiej strony na uwłaczałbym Filemonowi, który mi powierzył straż nad twoją cnotą.
 — A propozycje, które mi czynisz, są uczciwe?
 — Nie można żądać uczciwszych.
 — Nie będę narażona na zarzut przeniewierzenia się Filemonowi?
 — Nie.
 — Lub mam być wierną komu?
 — Żadnego obowiązku.
 Róża Pompon zastanowiła się na chwilę, potem rzekła:
 — E! dajmy pokój tym żartom. Nie jestem tak głupia, iżbym mogła przypuścić, że mnie kto utrzymywać będzie jak księżniczkę jedynie dla mych pięknych oczu... do czegóż ja z mej strony będę zobowiązana?
 — Do niczego.
 — Ale przecież cóż będę musiała robić?
 — Okazywać się zawsze, ile można, ładną, hożą, cackać się, bawić się, jeździć powozem na specer. Widzisz, że to wcale nie będzie dla ciebie trudne... a przyłożysz się do dobrego czynu.
 — Żyjąc jak księżniczka?
 — Tak jest... namyśl się więc; nie pytaj więcej o szczegóły... nie mógłbym ich wymieniać... zresztą nie będziesz do niczego, mimo twej woli, przymuszona... spróbuj życia... jakiego ci życzę... jeżeli ci się spodoba...