Strona:PL Sue - Żyd wieczny tułacz.djvu/929

wolno ci będzie używać go; jeżeli zaś nie, powrócisz do swego Filemonckiego bytu.
 Nini-Moulin poszedł do okna, otworzył je.
 — Patrz... przed bramą.
 — Ładny powóz, doprawdy.
 — Ten powóz jest twój. Na ciebie oczekuje.
 — Jakto! na mnie czeka? — rzekła Róża Pompon — więc zaraz mam być gotowa?
 — Natychmiast.
 — Ale dokąd mnie zaprowadzisz?
 — Albo ja wiem? Stangret wie, dokąd ma jechać.
 — Wiesz, mój kochany, że to bardzo śmieszne!
 — Przystając, wielką uczynisz mi przysługę.
 — Dla ciebie?... a to z jakiego powodu?
 — Mniejsza o powód... jedziemy?
 — Bo.. przecież... nie zjedzą mnie tam — rzekła śmiało Róża Pompon.
 I, poskoczywszy, wzięła różowy kapelusik i włożyła go zgrabnie na swe blond włosy.
 — Fi... z salopą — odrzekł i, raz jeszcze sięgnąwszy ręką do kieszeni, jakby prawdziwej sakwy, wyciągnął z niej paradny szal kaszmirowy i zarzucił go na ramiona Róży Pompon.
 — Kaszmir! — zawołała dziewczyna, nie posiadając się z radości i podziwu.
 I leciutko wyszła, a za nią Nini-Moulin.
 Poczciwa zieleniarka stała w swym sklepiku.
 — Dzień dobry, wybrałaś się dziś panna tak wcześnie — rzekła.
 — Tak, matko Arseni, proszę przyjąć mój klucz.
 — Dobrze.
 — Ach! dla Boga!... jak sobie pomyślę, — rzekła nagle Róża Pompon pocichu, obracając się do Nini-Moulin i oddalając się od drzwi — gdy pomyślę o Filemonie... bo może tam długo zabawię!
 — Ze trzy miesiące, nie dłużej.