Strona:PL Sue - Żyd wieczny tułacz.djvu/936

zrobić mi zaszczyt oddaniem mi swej ręki... wtedy, przypuszczam, że nazwanoby cię pani Montbron?
 — Może...
 — Jakto może? nie nosiłabyś mego nazwiska, choćbyś mnie poślubiła?
 — Mój kochany panie hrabio, — rzekła Adrjanna uśmiechając się — dajmy pokój przypuszczeniu, któreby pozostawiło mi tylko... żal.
 Wtedy nagle pan Montbron poruszył się i spojrzał na pannę Cardoville z wyrazem głębokiego zdziwienia. Od kilku chwil prowadząc rozmowę z Adrjanną, hrabia wziął był niechcący dwie czy trzy książki porozrzucane tu i owdzie na kozetce, i niechcący również zajrzał to w jednę, to w drugą.
 Pierwszy tytuł był: Historja nowoczesna.
 Drugiej: Podróż w Indjach.
 Trzeciej: Listy o Indjach.
 Coraz bardziej zdziwiony i ciekawością wiedziony, pan Montbron patrzył dalej, i w dalszym ciągu znalazł tytuł czwartej książki: Przechadzki po Indjach.
 Piątą książką były: Wspomnienia Indostanu.
 Szóstą: Uwagi podróżnego nad Indjami wschodniemi.
 Tu już zdziwienia, dla wielu bardzo ważnych pobudek, pan Montbron ukryć nie mógł. Adrjanna, dzięki swemu śmiałemu charakterowi, przezwyciężywszy się, rzekła:
 — A więc... kochany hrabio... czemu się tak pan dziwisz?
 Zamiast odpowiedzieć, pan Montbron nie mógł się wstrzymać od słów, do siebie wyrzeczonych:
 — Nie.. nie. to niepodobna... a przecież...
 — Niegrzecznie byłoby może z mej strony... być obecną temu monologowi — rzekła Adrjanna.
 — Daruj mi, moja kochana pani... lecz szukam przyczyny tej nagłej namiętności..