Strona:PL Sue - Artur.djvu/1006

 — To prawda... już! — rzekła pani Kerouët spoglądając na swój zegar.
 Zwykle, w chwili mego odjazdu, Marya szła do okna, aby zobaczyć jaka pogoda: tą razą stanęła osłupiała.
 Ciotka rzekła do niéj: — Ależ zobacz przecie moje dziecię, czy śnieg pada.
 Marya wstała i powróciła powiedzieć: — Bardzo wielki śnieg pada.
 — Bardzo wielki śnieg pada... jakże to powiadasz obojętnie!.... Pomyśl przecie że pan Artur ma trzy mile ujechać, podczas nocy, przez las.
 Szukałem spojrzenia Maryi. Odwróciła oczy; powiedziałem jej smutnie:— Dobranoc, pani...
 — Dobra noc, panie Arturze, — odpowiedziała mi, nierzuciwszy nawet na mnie oczu.
 Usłyszałem niecierpliwie rżenie mego starego Blaka, którego mi przyprowadzał chłopak folwarczny.
 Już miałem wychodzić z izby, gdy Marya, korzystając z chwili w któréj ciotka niemogła jej widziéć, zbliżyła się do mnie, i biorąc mnie za rękę, rzekła do mnie z głębokiém wzruszeniem.
 — Gniewam się bardzo na pana... sam nie wiesz ile mi złego robisz.
 Słowa te nie były wyznaniem.. a jednakże,