Strona:PL Sue - Artur.djvu/263

 Zastałem tam pana de Cernay i pana du Pluvier, który zakończył rano przymuszoną swoję przejażdżkę upadnięciem bez szkody.
 — Ach! naprzykład, to już trochę zawiele! — rzekł do mnie Hrabia.
 — Znowu jakaś niegodność ze strony pani de Pënâfiel?
 — Pan myślisz że to żarty... Wchodzę do jéj loży... pani de Pënâfiel prosi mnie żebym jej przedstawił, zgadnij kogo?
 — Nie wiem...
 — Zgadnij?... Coś dziwacznego... niesłychanego... niepojętego... nadzwyczajnego...
 — Coś niesłychanego.. dziwacznego.. — powtórzył pan du Pluvier zastanawiając się.
 — Nie ciebie, du Pluvier, — rzekł mu Hrabia, — bądź spokojny, — potém, obracając mowę do mnie:
 — No zgadnij pan?
 — Niewiem.
 — Izmaela...
 — Izmaela!
 — Jego we własnéj osobie.
 — O! prześliczna historya! — zawołał du Pluvier; — ach! dopieroż ja cudnie będę ją opowiadał!
 Przyznam się że to, co mi powiadał Hrabia, tak mocno mnie zdziwiło, iż z kolei spytałem