Strona:PL Sue - Artur.djvu/280

 Hrabia spojrzał na mnie zrazu z miną na prawdę zadziwioną, potém rzekł mi tonem oznaczającym dość wielkę urazę:
 — Ta dyssymulącya nie jest przynajmniéj niebespieczną, kiedy się pan do niéj przyznajesz.
 — Ależ ja nigdy nie myślałem być niebspiecznym, — rzekłem mu z uśmiechem.
 — No, — rzekł, — gdzież pan myślisz znaleść przyjaciół po podobnych wyznaniach!
 — Przyjaciół, — spytałem pana de Cernay, — a to po co?
 Był zapewne w wyrazie méj twarzy, w dźwięku głosu, tak wielki pozór prawdy, iż Hrabia spojrzał na mnie z zadziwieniem: — Czy pan na prawdę mówisz? — rzekł.
 — Na prawdę, przysięgam panu: i cóż tak zadziwiającego w tém co panu powiedziałem.
 — I nie lękasz się pan wyznać tak najzupełniejszéj obojętności?
 — Dla czegóżbym się miał lękać?
 — Dla czego? — powiedział z miną coraz to bardziej osłupiałą. Potém niezadługo rzekł do mnie znowu: — No, jak widzę, pan sobie robisz igraszkę utrzymywać paradoks; jestto bardzo oryginalnie bez wątpienia, lecz jestem pewny, że w głębi duszy bynajmniéj tego niemyślisz.