Strona:PL Sue - Artur.djvu/666

 — To Pan jesteś Francuz? — spytałem go po francuzku.
 — Tak jest Panie, — odpowiedział mi.
 Moje podziwianie do najwyższego doszło stopnia Williams ukazał się znowu na pomoście, i obracając mowę do sternika:
 — No, rób jak ci się zdaje, Milord na to zezwala...
 — Morze tak się burzyć zaczyna, — rzekł sternik do Wiliamsa, — iż wydam rozkaz moim majtkom, aby porzucili liny i płynęli za nami w niewielkiéj odległości.
 W istocie, czołu porzuciwszy linę która go holowała, płynął wraz z yachtem.
 Noc nadeszła...
 Wedle zwyczaju, Williams oddał w ręce sternika trąbę głosową, znamię dowództwa.
 Przepowiednie tego człowieka względem pogody sprawdziły się wkrótce; bo chociaż nowy kierunek w którym płynęliśmy. Niezadługo zapędził nas pod wiatr wiejący od wyspy, a tym sposobem znacznie nas zastanowił, burza wzmagała swą gwałtowność.
 Sternik, stojąc przy sterze, wydawał swe rozkazy, z najdoskonalszą spokojnością, i jak powiadał Williams, kierował statkiem z rzadką umiejętnością i biegłością.