Strona:PL Sue - Artur.djvu/914

 — Wiem o wszystkiem, — rzekła, — wyciągając ku mnie rękę...
 — Jeszcze to... jeszcze to... o mój Boże!... dodała wznosząc oczy do nieba. — A ja! cóż ja dla niego uczyniłam?
 Te słowa doszły mi aż do samego serca i sprawiły mi wzruszenie tak lube, tak głębokie, iż nadzieje moje pomimowolnie się odżywiły... Lecz niezadługo powściągając te myśli, i chcąc zmienić tok rozmowy, rzekłem do niéj:
 — Nie winszujesz mi więc pani moich przyszłych powodzeń? Spojrzała na mnie z zadziwieniem.
 — Jakich powodzeń?
 — Nie czytałaś więc pani dzisiejszéj gazety
 — Czytałam.... Lecz o jakich że to powodzeniach pan mówisz?
 — Mówią w tym dzienniku, że będę niezadługo powołany do ważnego urzędu w sprawach zagranicznych.
 Katarzyna rzekła znowu, jak gdyby bynajmniej nieuważała na to co mówiłem:
 — Chceszże mi pan uczynić jedno przyrzeczenie?
 — Jakież to przyrzeczenie?
 — Przyślę panu Irenę do chatki... lecz nieżyczę sobie widziéć się z nim dzisiaj... Niebę-