Strona:PL Sue - Awanturnik.djvu/102

 — Powiesić bez żadnego gadania!
 — A ja twierdzę, że lord nie ma racji! — rzekł spokojnie gaskończyk — Stul pysk, kundlu! — ryknął Mortinier, chwytając go za obie ręce.
 — Do djabła, nie dotykaj pan szlachcica, bo słono za to zapłacisz! — krzyknął wzburzonym głosem gaskończyk, wyrywając się gwałtownie i sięgając do rękojeści szpady.
 — Co, to ma być szlachcic?!...
 Bezczelność gaskończyka wprawiła wszystkich w takie osłupienie, że lordowie miniowali się cofnęli.
 — Oddaj szpadę, łotrze! — zawołał p. de Chemerant i na czele oficerów postąpił ku oszustowi.
 — Zgoda!... Cóż może lew wobec całej psiarni! — westchnął de Cronstillac i z godnością oddał szpadę kapitanowi.
 — A teraz, moi panowie — zaczął de Chemerant — powtarzam raz jeszcze, że czcigodny Iord Montinier ma zupełną słuszność: należy tego hultaja obwiesić bez żadnego gadania... jednakże przedtem musi nam wszystko wyśpiewać!
 — Racja, racja! — rozległo się kilka głosów. — To może być jakiś szpieg!
 — Na tortury go!
 — Ech, do djabła! — zaoponował Mortinier. — Nie warto się trudzić z racji jakiegoś włóczęgi! Powiesić i koniec!...
 — Rozumujesz pan, jak kundel, który skacze niedźwiedziowi do gardła! — odciął się de Cronstillac.
 — Panowie! — przerwał de Chemerant — proponuję, byśmy jednak przesłuchali tego łotra. Jeżeli nie będzie gadał, tortury zmuszą go do tego. Na statku są narzędzia do tego.
 — Mylord przejawia doprawdy niezwykłą wielkoduszność! — zauważył gaskończyk.