Strona:PL Sue - Awanturnik.djvu/121

rodziejska twarzyczka, o delikatnych rysach, okolona złotemi puklami bujnych włosów dziwnie odbijała od prostackiej, chłopskiej odzieży.
 — Boicie się mnie... nie chcecie powiedzieć staremu żołnierzowi, gdzie jest opactwo St. Quentin? — dobrotliwie spytał czerstwy starzec.
 — Kubusiu! — zawołała dziewczynka i ze strachem przytuliła się do brata, a ten rzekł poważnie:
 — Nie bój się, Anielko! — a zwracając się do starca, odparł:
 — Ten gmach, panie, to właśnie opactwo St. Quentin... jeżeli pan chce wejść, musi pan pójść do celi ojca furtjana, po drugiej stronie, za tym dziedzińcem.
 Na dźwięk tych imion: Kubuś i Anielka, starzec aż się cofnął ze zdumienia; kosztur wypadł mu z dłoni: musiał się oprzeć o mur, nie mogąc pohamować wzruszenia.
 — Więc ci na imię... Kubuś... a tobie Anielka? — spytał drżącym głosem.
 — Tak, panie — odparł chłopiec, zdziwiony tem zmieszaniem przybysza.
 — Kimże są wasi rodzice?
 — Jesteśmy dziećmi czynszownika tego opactwa.
 — Ach... — rzekł stary żołnierz — ach, co za stary dureń ze minie!... No, ale też dziwny zbieg okoliczności, niech go djabli wezmą: Kubuś i Anielka... Angelika... No, ale pójdźże, stary Polifemie, po rozum do głowy... jeżeli wróciłeś z Moskwy po to, aby robić takie odkrycia, to doprawdy lepiej byłoby zostać tam i jeść spokojnie chleb wielkiego cara, który dba o swych starych żołnierzy...
 W czasie tego monologu de Cronstillac‘a — on to był bowiem — dziewczynka przyglądała mu się z zaciekawieniem, prawie nie rozumiejąc jego słów, choćby dlatego, że monologował w rodzinnem swem, południowo-francuskiem narzeczu.
 — A przytem te rysy! — mruczał do siebie stary obieżyświat, czując, jak serce bije mu gwałtownie w piersiach