Strona:PL Sue - Awanturnik.djvu/15

 — Zaraz panu wytłumaczę... Byłeś pan w Paryżu... to miasto chyba jest mniejsze od Martyniki?
 — No, chyba...
 — No, a widziałeś pan... kata miasta Paryża?
 — Kata?... Hm, nie... Ale cóż to ma wspólnego z mojem pytaniem?
 — Widzisz pan... widoku Sinobrodej każdy się wystrzega narówni z widokiem kata. Po pierwsze — mieszka wśród rozpadlin Czarnego Wzgórza, dokąd niełatwo się dostać — po drugie, towarzystwa skrytobójczyni wogóle lepiej unikać... a po trzecie... ta mężobójczyni wogóle zadaje się ze złem towarzystwem...
 — Złem towarzystwem? — wypytywał de Cronstillac.
 — Tak... ma ona przyjaciół, z którymi się lepiej nie spotykać wieczorem, ani w nocy... na wybrzeżu morskiem, w lesie, ani wśród skał i wąwozów — rzekł kapitan.
 — Zwłaszcza wodza flibusierów... Ouragan‘a — dodał jeden z pasażerów z przerażoną miną.
 — Ani bukaniera z wyspy Marie-Galaule, zwanego Myśliwym Ludzi — dodał inny.
 — Ani Youmalë‘a... karaiba ludożercy — rzekŁ trzeci.
 — Co?! zawołał de Cronstillac. — Więc ta tajemnicza kobieta jest jednocześnie kochanką flibustjera, bukamera i ludożercy?... A to co za kobieta znowu?
 — Wszyscy ją mają za dobrą złodziejkę, jak mówią hiszpanie.
 — Niebywałe te gadki wywołały na de Cronstillac‘u głębokie, piorunujące wrażenie. Po chwili milczenia zagadnął kapitana:
 — Cóż to za jeden, ten kapitan Ourugan?
 — Podobno mulat z San-Domingo; dzielny człowiek i trzymający z naszymi. Od dwóch lat mieszka sobie spokojnie na Martynice, w samotnym domu, używając niemałych bogactw. Żeglarz znakomity: powiadają, że największy okręt potrafi zaatakować na pirodze.