Strona:PL Sue - Awanturnik.djvu/32

 — Nie... miłość ku tobie wypełnia je całkowicie... ucałuj mnie, a moje wyrzuty sumienia zmilkną do reszty i wszystko będzie dobrze!
 — No, tak przewrotną i bezecną może być tylko kobieta... nawet ja niemieję od zgrozy!... No, ale gdzież się podziała kolacja?!
 Morderczyni trzech mężów uderzyła w gong: weszła pokojówka.
 — Miretto, znowu nas podsłuchiwałaś?
 — Ależ, broń Boże, pani!
 — Hm... zresztą nie dbam o to. Każ podać wieczerzę.
 Zwróciła się do kochanka:
 — Jakie wino sobie życzysz:
 — Xerez, ale mrożone.
 Miretta wyszła; po chwili wróciła, aby nakryć do stołu.
 — Aha — rzekł Ouragan — przypomniałem sobie coś ważnego... Przecież przyszedłem do ciebie z ciekawą nowiną.
 — Cóż znowu?... Czyżby który z moich truposzów wstał z grobu?
 — No... to nie upiór... Wyobraź sobie pojawił się... kandydat do twej ręki,
 — Co?!... Chce zostać moim mężem?
 — Ano, tak.
 — Nieszczęsny!!... Chyba mu życie niemiłe! — cynicznie roześmiała się Angelika.
 Przerażona Miretta, pilnie przysłuchująca się wszystkiemu, przeżegnała się pobożnie.
 — Skądże więc djabli przygnali tego straceńca?
 — Z Francji.
 — Z Francji?... Więc aż tak daleko sięga sława mej piękności... Dzielny musi być z niego człowiek...
 — No, no, niech cię pycha nie unosi... Nasłuchał się na pokładzie „Jednorożca“, okrętu, na którym przyjechał, o twych bogactwach... no i o cnocie... a że dla miłego grosza gotów iść samemu Belzebubowi w paszczę,