Strona:PL Sue - Awanturnik.djvu/40

 — Z Maconba, gdzie nocowałem u o. Griffon‘a.
 — Zaraz każę memu czeladnikowi, żeby odprowadził tam pana z powrotem.
 — Ależ zgoła nie mam zamiaru wracać — idę dalej, w zupełnie przeciwnym kierunku.
 — A to znowu dokąd?
 — Do Czarciego Wzgórza.
 Bukanier zamyślił się głęboko.
 — Hę, do Czarciego Wzgórza droga krótka, ale z Czarciego Wzgórza długa... Ale... wiesz pan co, ja jestem dobry człowiek: jedliśmy przy jednem ognisku, razem fajkę kurzyliśmy i nie chcę pańskiej śmierci....
 — No, to co: decydujesz się pan pokazać mi tam drogę, czy też zabić mnie na miejscu, jakby to z pańskich słów wynikało?
 — Jedno i drugie na jedno by wyniosło.
 — Czy to rzeczywiście tak niebezpieczne miejsce?
 — Ho, ho — wszelkie możliwe do wyobrażenia niebezpieczeństwa zwaliłyby się tam panu na kark!
 Lecz de Cronstillac odparł:
 — Ze szpadą w ręku nie ulęknę się niczego!
 — Miau, miau!! — wrzasnął pachołek, a pan jego roześmiał się głośno. Widocznie musieli już wiedzieć o nocnej batalji gaskończyka z miauczącym i drapieżnym wrogiem.
 Rozgniewany szlachciura dobył swego rożna i ruszył, na bukaniera ze słowami:
 — Broń się pan, jeżeli potrafisz walczyć ze szlachcicem, nietylko z bawołami!... To zniewaga...
 Na te słowa, bukanier rzucił się na awanturniika, chwytając go za kołnierz:
 — Życie twoje w mej mocy!... Rozbiję ci łeb, jak psu!!...
 De Cronstillac odparł z zimną krwią:
 — Przyznać muszę panu zupełne prawo do tego — jestem bowiem potrójnym zdrajcą. Byłem głodny — ugoś-