Strona:PL Sue - Awanturnik.djvu/71

 — Hej, służba, otworzyć!
 Po chwili spuszczono drabinę i mały oddział wszedł do środka; Miretta otworzyła odrazu bramę, wiodącą do pawilonu Sinobrodej; sześciu żołnierzy zatrzymało się na zewnątrz.
 Miretta, której pani dała już pewne polecenia, zawołała z radością na widok gaskończyka:
 — O, to wielmożny pan!
 — Nie spodziewałaś się mnie tak prędko z powrotem?... Co porabia ojciec Griiffon?
 — Jakto?... To już jesteś z powrotem, wielmożny panie?
 — No, chyba, że ja... alboż mnie nie poznajesz?... Ale gdzie ojciec Griffon, pytam?
 — Pani, dowiedziawszy się o pana wyjeździe, kazała nikogo nie przyjmować.
 — Ależ ten świętobliwy mąż przybył z mojego polecenia!
 — Pani kazała go zaprowadzić do jednego z salonów w zewnętrznym budynku.
 — A więc pani nie spodziewała się, że tak prędko wrócę?
 — Nie, wielmożny panie, ale...
 — Dobrze już... możesz odejść.
 — Przybycie waszej wielmożności będzie prawdziwą niespodzianką dla księżnej pani, która spodziewała się powrotu jaśnie pana dopiero po kilku dniach.
 — Radziłbym waszej wysokości wyjeżdżać wraz z żoną jaknajprędzej... jeżeli możliwe, to jeszcze tej nocy... bo niewiadomo, czy ten łotr, którego złapaliśmy, nie ma jakich wspólników; wogóle zaś musimy działać z największym pośpiechem — wtrącił po cichu p. de Chemerand.
 I, wraz z mniemanym księciem, ruszyli do małego westibulu, poprzedzającego ulubiony salon Angeliki, od którego oddzielała go jedynie kosztowna kotara. Dzięki tureckim kobiercom, zaściełającym podłogę, obaj panowie