Strona:PL Sue - Czarny miesiąc.djvu/107

gdy rozmowa wkraczała na tory, zgoła niewłaściwe dla uszu młodych panienek.
 Milczenie i pozorna obojętność Teresy, jeszcze bardziej rozjątrzyły jej matkę, która znowu zaczęła:
 — Kiedy mowa o obłudnikach, moja panno — zwróciła się wprost do miej — powinnaś brać to do serca i słuchać pilnie.
 Teresa nic nie odpowiedziała.
 — Jakto, Tereso, nie odpowiadasz matce? — zirytowała się pani Heloiza.
 — Nie wiedziałam, że o mnie mowa — odpowiedziała młoda dziewica.
 — A o kimże, moja kochanko, «czy o kocie organisty? — wrzasnęła w gniewie pani Heloiza. — Zdaje mi się, że tylko ty jesteś tu obłudnicą i wiesz o tem doskonale.
 Teresa milczała. Matka hałasowała dalej ze wzrastającym gniewem
 — Cóż nic nie odpowiadasz? Zadużo sobie już pozwalasz!
 — Ależ cóż mamusia chce właściwie, żebym odpowiedziała?
 — Panno! — wtrącił się pan Achilles, surowym tonem — powinnaś, zamiast nieprzystojnie zadzierać głowę, odpowiedzieć: mamo, ponieważ zarzucasz mi obłudę, nie będę więcej...
 — Nie będę więce obłudną — rzekła Teresa, nie podnosząc oczu.
 — No i jak tu jej nie bić! — zawołała pani Heloiza. — Co za niegodziwość, co za fałsz wcielony! Przecież stale patrzy w ziemię!
 — Och, moja mamo, nie krzycz tak na Teresę! — uspakajała ją Klemetyna, całując matkę. Mimo wszystkich swych wad, była ona łagodniejsza od pani Heloizy i szczerze kochała starszą, tak niepodobną do siebie siostrę.
 — Krzyczę, bo zasługuje na to — odpowiedziała opry-