Strona:PL Sue - Czarny miesiąc.djvu/228

gniewu i niewygasającej miłości; gorzki uśmiech igrał mu na ustach; stłumionym głosem szeptał:
 — Kto by się spodziewał, patrząc na tak słodką twarzyczkę?...
 Nagle Dolores poruszyła się zlekka, wyciągnęła lewą rękę, ma której miała opartą głowę, dostrzegła męża i krzyknęła.
 Markiz wlepił w nią wzrok, prawie groźny...
 — Która godzina? Co chcesz, mój drogi? — mówiła, podnosząc się.
 Pan de Beauregard postawił świecę, z którą przyszedł, na stolik, oddał przyniesione listy żonie, poczem w milczeniu czekał na pierwszy jej wyraz, pierwszy jej krzyk przestrachu...
 Markiza najpierw podniosła brwi z wyrazem zdziwieniu, wzięła listy, spojrzała na nie i widać było, że je poznała od razu — widać była, jak mnie je w rakach pod kołdrą.
 Jednakże nie zbladła nawet; regularne jej rysy żadnej nie uległy zmianie...
 Pan de Beauregard zdecydował się wreszcie przerwać milczenie:
 — Cóż powiesz, Dolores?
 Lecz markiza milczała, z głową spuszczoną i ukrytą w rękach.
 Pan de Beauregard, przypisując milczenie żony pomieszaniu, zbliżył się do niej i mówił, z gniewem i goryczą:
 — Dolores, zdradziłaś mnie!
 Lecz Dolores nic nie odrzekła.
 — Odpowiedz przynajmniej.
 I chwytając żonę za rękę, pan de Beauregard rozrzucił po pokoju całą chmurę skrawków podartego papieru — były to owe listy.
 Pierwszą myślą markizy było... zniszczenie obciążającego materjału!
 Podobna zimna śmiałość zmieszała poproś tu markiza;