Strona:PL Sue - Czarny miesiąc.djvu/274

tala, zmuszonego odgrywać rolę zrozpaczonego kochanka, przepełnionego miłością, honorem etc; mimo to szarżował swoje nędzne błazeństwo aż do końca.
 — Czyż jabym mógł skazywać na stan podobny ciebie, ciebie — przyzwyczajoną do zbytku, do wygód, do rozrywek!... Och, nigdy, nigdy... to byłoby nikczemnością — zawołał pan de Montal, poprostu przerażony bezinteresownością dziewicy. — A przytem, gdybym nawet zgodził się na to... gdybym ośmielił się przyjąć takie twoje poświęcenie... już i tak zapóźno.
 — Jakto?
 — Ten bilecik, który ci wysłałem z prośbą, abyś teraz...
 — I cóż?... Ach, prawda... coś tam było o jakiemś niebezpieczeństwie, czy możliwości niebezpieczeństwa...
 Czy to coś konkretnego — powiedz mi, o co to, właściwie chodzi?
 — Zaklinam cię Tereso... błagam, uspokój się, albo ci nic nie powiem!
 — A więc już jestem zupełnie spokojna, tylko powiedz mi, powiedz!
 — Czyś widziała tu(banana de Ker-Elliot... był a obiedzie wtedy...
 — Ach, tego bretończyka, z którego tak okropnie żartowałeś?
 — Jakież zrobił na tobie wrażenie? Czy ci się podobał?
 — Mnie?...
 Teresa zdziwiła się zlekka.
 — Tak — pytał dalej de Montal — co myślisz o tym młodzieńcu?
 — Ależ zupełnie o nim nie myślę... conajwyżej kiedy naśmiewałeś się z niego, było mi trochę przykro, bo instyktownie mam jakąś dziwną sympatję do Bretonji.
 — A jego postać?
 — Ale o co mnie wypytujesz właściwie? Przecież to człowiek tak niepozorny, że nawet go nie zauważyłem, gdybym go teraz, spotkała, nie wiem, czybym go poznała.