Strona:PL Sue - Czarny miesiąc.djvu/296

 Było około szóstej. Panna Rozalja ostrożnie otworzyła drzwi i szepnęła:
 — Jaśnie wielmożny panie baronie — panienka czeka tam na pana.
 Gdy Ewin wszedł do ciemnej komnaty, zamknęła za nijm drzwi i zniknęła.
 Pan de Ker-Elliot spostrzegł odrazu, że w sąsiednim pokoju pali się światło; uchylił jego drzwi i ujrzał... pannę de Dunoyer.
 Teresa była blada; oczy jej płonęły gorączkowym ogniem, stała oparta o komin; wyraz jej twarzy ściął Ewinowi krew w żyłach.
 W czasie pierwszego zetknięcia się z Teresą, gdy dostrzegł jej podobieństwo z damą z portretu, z Treff-Hartlog, penkun-ger‘owi podobieństwo to wydało się raczej, że tak powiemy, materjalnem, niż moralnem; fizjonomja Teresy wydała mu się łagodną i melancholijną. Teraz tymczasem, groźny, dumny wyraz jej twarzy, odrazu przypomniał mu rysy złego ducha jego dziada, o równie mroźnem, srogiem i złośliwem spojrzeniu; zabobonne jego obawy zbudziły się nagle na mowo, połączone z innemi uczuciami, poprostu sparaliżowały mu umysł.
 Wpatrywał się w Teresę wzrokiem obłąkanym, trwożnym.
 Po kilku minutach przygnębiającego milczenia, Teresa pierwsza przerwała ciszę gniewnym głosem:
 — Czy pan wiesz, gdzie jesteś?
 — Sądzę, że w mieszkaniu, które pani wraz z siostrą zajmuje...
 Teresa uśmiechnęła się gorzko.
 — Jesteś pan u pana de Montal.
 — Co?... U pana de Montal?... Doprawdy, nie rozumiem.
 Twarz Teresy stała się bardziej jeszcze ponurą, pogardliwą.