Strona:PL Sue - Czarny miesiąc.djvu/30

rozejrzał się dokoła, dotknął ręką czoła, jakby zawstydzili się dziecinnego przestrachu. Usiłując się uśmiechnąć, rzekł do Les-en-Gocha:
 — Zgadnij, kogo tu nie wpuszczę?
 Bretończyk spojrzał ze zdziwieniem; Ewin uśmiechnął się jeszcze i dodał z wymuszoną wesołością, spuszczając zasuwkę:
 — Mnich czerwony mnie ścigał.
 Mimo tego żartu, wciąż wyglądał, jakby nie mógł jeszcze przyjść do siebie.
 — I czy pana dopędził? — zapytał bretończyk z całą powagą, święcie przekonany o możliwości podobnego spotkania. — Spójrz, wielmożny baronie, przecież masz spodnie krwią zbroczone!
 — Najświętsza Panienko, święta Brygido... nasz pan raniony... moje dziecię! — wykrzyknęła Anna-Joanna, chcąc rzucić się w objęcia swego młodego pana.
 Ewin, po raz pierwszy chyba w życiu, odsunął delikatnie starą piastunkę i, nie odpowiedziawszy jej ani słowa, usiadł przy ogniu.
 Stary szuan, także w milczeniu, długo przyglądał się krwawym plamom na ubarniu Ewinia, zmytym już mocno przez wodę; wreszcie rzekł z wielką ulgą do żony:
 — To nie jego krew... chodzi dobrze i niepodobna, by był ranny w nogę.
 — Bogu dzięki, jeżeli to nie jego krew... może jakiego wroga przyszło mu pokonać — rzekła Anna-Joanna i przeżegnała się.
 Ubranie Ewina było tak przemoczone, że dłuższy czas drżał z zimna.
 — Może zechce pan zmienić ubranie? — spytała go piastunka.
 Ewin jakby nie dosłyszał; wówczas Anna-Joanna zbliżyła się doń i powtórzyła pytanie, kładąc zaś lekko rękę na ramieniu Ewina, dodała:
 — Niepodobna przecież, żeby pan pozostawał dłużej