Strona:PL Sue - Czarny miesiąc.djvu/321

taki sam prawie ziąb, jak na dworze.
 Augusta westchnęła.
 — Nikt mi chyba nie zarzuci, abym była bardzo wymagająca, ale, przyznam się, że wołałabym już Bóg wie co, niż takie kwaterowanie na strychu i to jeszcze z dzieckiem: lepiej już obyć się bez wielu innych rzeczy.
 — Biedna kobieta! A jeżeli ona właśnie i musi obywać się bez wielu innych wygód. Powiedz, Augusto, czy to nie ostateczna nędza — na strychu, z dzieckiem i bez opału!
 — Ach, nie mów mi już — aż serce mi się kraje!
 Piotr chwilkę pomilczał.
 — Czy ci tak bardzo na tem zależy, Augusto — rzekł po chwili abym wreszcie wykupił ten ciepły surdut?
 — Czy mnie zależy?... Oczywiście, walałbym, abyś go wykupił, byś się mógł ubrać porządnie, kiedy w jaką niedzielę wyjdziemy na przechadzkę.
 — Ech, w zimie to nie tak znowu chodzi o przechadzkę. No, a ile masz na wykupienie?
 — Zbierze się jedenaście franków i siedem sous.
 — No, nie tak znów wiele....zawsze jednak możemy zaopatrzyć tę panią z góry w drzewo, jeżeli go jej rzeczywiście brak.
 — O, tak — jedenaście franków starczy na drzewo.
 — Masz słuszność. Bóg nam wróci te pieniądze.
 — Pójdź, Augusto, niechże cię uściskam.
 — Dobrze, ale, mój drogi... jakby to tej pani zaproponować... poprostu brak mi śmiałości. — Nie dlatego, broń Boże, aby była dumna — owszem, bardzo zawsze grzeczna i taka łagodna... ale ma w sobie coś wyższego... słowem... poprostu nie śmiem...
 Piotr znowu zastanowił się przez chwilę; wreszcie zawołał:
 — Ach, Augusto, mam jedną myśl! Przecież ona przychodziła kiedyś do ciebie po szczapkę, możesz więc iść teraz do niej i, jeżeli nie będzie miała drzewa na opał...