Strona:PL Sue - Czarny miesiąc.djvu/329

 — Tak. Nie może cię zaślubić.
 — Nie może mnie zaślubić... — powtórzyła jakoś machinalnie Teresa.
 Pan de Ker-Elliot spostrzegł z przerażeniem, że nawet nie spodziewała się ciosu, jaki miał ją ugodzić i o którym przybył ją zawiadomić. — Daremnie usiłował dojść do sedna sprawy, używając rozmaitych, zupełnie przecież wyrazistych, omówień — Teresa nic nie rozumiała — jakiś tajemny instynkt przedłużał w niej nieświadomość złego, którego się najbardziej lękała; Ewin postanowił zakończyć wreszcie tę przykrą scenę i zaczął mówić głosem wzruszanym, stłumionym, wciąż myśląc o rozpaczy, jaką musiał sprawić.
 — Nie, pan de Montal nie może już pani zaślubić... Zapomniawszy o najświętszych związkach... wzgardziwszy najuroczystszemi przysięgami... kierując się wyłącznie brudną żądzą złota...
 — Dokończ...
 — Gdy napotkał kobietę, godną pogardy i otoczoną nią, ale bajecznie bogatą...
 — Ożenił się!...
 Trudno oddać rozdzierający wyraz, ¡z jakim Teresa wymówiła te słowa... Złożywszy ręce, podniosła oczy w niemej rozpaczy.
 Nagle, jakby niedowierzając w swem zaślepieniu panu de Ker-Elliot, pomyślała, że może świadomie ją okłamuje.
 — To nieprawda... to fałsz!... — zawołała z obłąkaniem.
 — Niestety!... — Nie może pani uwierzyć w podobną nikczemność... rozumiem to.
 — Nie... to niemożliwe... to nie prawda... pan mnie zwodzi!
 — Ale w jakim celu, nieszczęśliwa?
 — Żeby się zemścić na Montalu i na mnie... a raczej