Strona:PL Sue - Czarny miesiąc.djvu/392

 — A we mnie ta śmierć strzaskała ostatnie nadzieje — odrzekł Ewin.
 — Jakto?
 Ewin zawahał się.
 — Tereso... wierz... — zaczął mówić powolniejszym głosem — o tej godzinie znajduję jakąś rozkosz w niezasłanianiu ani jednej rany mego serca... a to jedyna może rzeczy z którą nie zwierzyliśmy się sobie jeszcze...
 — Och, tak... pamiętam, Ewinie... ale dlaczego wtedy straciłeś?...
 — Widziałaś z jaką starannością czuwałem nad niemi aż ido ostatniego tchnienia?
 — Widziałam.
 — No więc?... Jakto, jeszcze nie rozumiesz?... Och, to było okropne!...
 — Więc cóż?
 — Jego zgon...
 —Jego zgon?
 Ewin umilkł, zawahał się znowu; wreszcie wyksztusił urywanym głosem; widać było z jaką mu to trudnością przychodziło:
 — Życie tego dziecięcia było ostatnią nicią, wiążącą cię, z panem de Montal... Skoro ta nić została przecięta... rozumiesz?...
 — Braknie ci sił do wyrzeczenia się płonnej nadziei?
 — Niestety!...
 — Tak... rozumiem cię, Ewinie...
 Teresa zamyśliła się boleśnie; po chwili wyrzekła stłumionym głosem:
 — A jednak... czy wiesz... z jaką radością dowiedziałabym się... o śmierci pana de Montal... Przyznaję się.
 Ewin smutnie pokiwał głową.
 — Czyż nie z westchnieniem ulgi rozstaje się z podobałem życiem?... Ach... co za okropność... widzieć, że fatalizm namiętności wciąż podsuwa najokropniejsze marzenia i pragnienia... podczas gdy jednocześnie jest się nie-