Strona:PL Sue - Głownia piekielna.djvu/101

 — Bądź pan spokojny, jak ruszę, to wszystko połamię, chcę ażeby ani kawałka nie zostało z pańskiego powozu, gdy staniemy na przeprząg!
 I znowu ruszył galopem.
 Lecz po dwóstu może krokach téj szalonéj jazdy, nowe i nagłe nastąpiło wstrzymanie.
 — Cóż to znaczy? — zawołał podróżny, — cóżeś znowu zrobił?
 — Niech cię milion kroć sto tysięcy, fur, beczek, batalionów! — krzyknął Piotr zsiadając z konia, kończąc swoje przekleństwo pod nosem, i udając jakoby poprawiał postronki u orczyków.
 — Czy się co zerwało w twoim zaprzęgu?
 — A do stu piorunów!
 — Może się koń rozkuł?
 — Niech cię milion kroć sto!...
 — Powiedzże mi przynajmniéj co ci się stało, mój kochany.
 — Nie zważaj pan na to... to nic mój obywatelu... ten gałgan lejcowy wierzgnął oto za nadto wysoko i zaczłapał... muszę mu teraz nogę przełożyć.
 — To jeszcze, nie wielkie nieszczęście, rzekł podróżny głosem łagodnym; staraj się