Strona:PL Sue - Głownia piekielna.djvu/190

niespokojności tych, trwogi i lękań, przyznaję że może przesadzonych, nie będę już więcéj doświadczała , bo mi dotrzymasz twojéj obietnicy, czy tak?
 — Jakiéj obietnicy?
 — Że już nie wyjedziesz więcéj... nie opuścisz mnie wcale?
 — Przyrzekłem ci to... gdyby wszakże jaka okoliczność nieprzewidziana...
 — O nie przyjmuję żadnych nieprzewidzianych okoliczności... to tylko pozór...
 — Daj pokój... nie łaj mnie tylko...
 — Zostaniesz ze mną?
 — Zawsze...
 — Przysięgasz?
 — Daję ci słowo ojca...
 — Ah! — zawołała Sabina rzucając się na szyję Iwona,— spodziewałam się tego szczęścia, a jednak... nie mogę ci wypowiedzieć, ile mnie czynisz szczęśliwą. Zatem, aby cię wynagrodzić...
 — Cóż takiego? — zapytał Cloarek z uśmiechem i wpatrując się z wruszeniem w twarz swéj córki,— słucham tedy... ażeby mnie wynagrodzić?