Strona:PL Sue - Głownia piekielna.djvu/210

wiedz Pan że nie myślisz ażebym była w sianie dopuścić się tego!
 — Powtarzam ci że byłaś nierozważną... żeś postąpiła bez zastanowienia... oto wszystko... a tego jest dosyć... Ale, żeby cię posądzać o jakąś niecną rachubę... byłoby szaleństwem... Pojmuję nawet że niektóre szczególne okoliczności dotyczące osoby twego siostrzeńca, musiały ci się zdawać dostateczną rękojmią... i że, sądząc go tak jak ty go sądziłaś, młodzieńcem małoznaczącym, nie domyślałaś się nawet niebezpieczeństwa znajdującego się w zbliżeniu go do méj córki.
 — Niestety! Panie, to jest szczera prawda; nie uważałam go inaczéj tylko jak nieszczęśliwe dziecko bez żadnego znaczenia.
 — Wierzę ci, powtarzam, ale złe już się stało.
 — Na szczęście, Panie, to złe może się jeszcze naprawić; jutro o świcie Onezym wyniesie się z tąd i noga jego nie postanie już w tym domu.
 — Ja tego nie chcę, — zawołał Cloarek; — a Sabina?
 — Jakto, — Panie?
 — Ten odjazd może ją zasmucić... może ją