Strona:PL Sue - Głownia piekielna.djvu/224

 — Co ja Panu mam powiedzieć?
 — Więc Pan przyznajesz?
 — Tak, Panie.
 — I córka moja nie wié o téj miłości?
 — Czy nie wié! Ah! Panie... wołałbym umrzeć pierwéj, aniżeli się odważyć wspomnieć jéj o niéj;... ukrywałem zawsze tę tajemnicę w głębi serca mojego,... i nie wiem Panie... jakiem nieszczęsnem zrządzeniem odgadłeś Pan to, co ja przed samym sobą ukryć usiłowałem...
 — A cóż wywołało w Panu tę miłość?
 — Najprzód wdzięczność, Panie.
 — Czemużeś się Pan nie starał pokonać uczucia, które tylko jego nieszczęście spowodować mogło?
 — Sądząc że nikt o niem nie wiedział... oddałem mu się z roskoszą... Aż dotąd znałem tylko samo nieszczęście... Ta miłość zaś była pierwszem szczęściem w mojem życiu... i będzie jedyną pociechą smutnego przeznaczenia które mnie oczekuje.
 — Wszakże mogłeś Pan lada chwilę być rozłączonym z moją córką... i nigdy nie zastanowiłeś się nad tem?
 — Mój Boże! nigdy... ja o niczem nie myśla-