Strona:PL Sue - Głownia piekielna.djvu/238

 — Nie, mój ojcze... ja nie myślałam o Teressie.
 — A więc, któż jest tą zapomnianą osobą? kto?
 — Pan Onezym...
 — Jakto?... Pan Onezym?... nie rozumiem...
 — Ba!... mój ojcze kochany, pytasz mnie o sny moje... ja ci je opowiadam...
 — Tak jest... ale przeeciż... z jakiegoż tytułu!... w tym śnie... Pan Onezym miał życie swoje przepędzać z nami.
 — To rzecz tak prosta, mój ojcze drogi... byliśmy małżonkami.
 Sabina wymówiła te wyrazy głosem tak swobodnym, tak wesołym, że Cloarek nie mógł ani na chwilę powątpiewać o szczerości opowiadania swéj córki i pytał samego siebie czy sobie miał winszować lub nie tego snu dziwnego; dla tego też dodał z niejaką obawą.
 — Ah! ty i pan Onezym byliście małżonkami.
 — Tak, mój ojcze...
 — I... ja zezwoliłem na to małżeństwo?
 — Nieinaczéj... kiedyśmy byli zaślubieni... Ale ten sen... zaczynał się dopiero w jakiś czas po naszym ślubie... Znajdowaliśmy się w saloniku na górze... wszyscy troje siedzieliśmy