Strona:PL Sue - Głownia piekielna.djvu/272

białéj skały... tam daleko... co wygląda jak wieża jaka?
 — Tak... widzę ją, — odpowiedział armator.
 — Dobrze!.... więc cóż daléj?.... — rzekła Zuzanna.
 — Czy nie widzicie państwo, na saméj górze... na jednym z jéj boków... jakby światło błękitne?
 — Światło błękitne! — powtórzył armator wytrzeszczając oczy, i osłaniając je ręką jak daszkiem... światło błękitne... na skale?
 — Tak jest... ot tam... ha! do stu piskorzy... patrzajcie... teraz zamienia się na czerwone! — zawołał Segoffin. — Czy nie widzicie?... Hę? Nie jestże to dziwne? niepojęte? Ale pójdźmy, pójdźmy, panie Verduron, przypatrzemy mu, się zbliska, — dodał Segoffin zabierając się do odprowadzenia z sobą armatora, — pójdźmy... pójdźmy.
 — Ażeby je widzieć zbliska, — rzekł pan Verduron, — trzeba je pierwéj widzieć zdaleka, a niech mnie djabli wezmą, jeśli ja cośkolwiek widzę, dodał armator. — A pani czy widzi co?
 — Nic a nic nie widzę, Panie.
 Segoffin byłby się może starał jeszcze więcéj przedłużać ułudę swych ofiar, i pokazywać im