Strona:PL Sue - Głownia piekielna.djvu/275

 — Teraz, panie Verduron, pójdź Pan ze mną udamy się do mego Pana...
 — Ale, Segoffinie, rzekła Sabina, — czyliż nie wiesz, że mój ojciec wyszedł?
 — Bądź pani spokojną... wiem ja gdzie go poszukać.
 I ruszywszy z miejsca kiwnął na armatora mówiąc do niego:
 — Pójdźmy... pójdźmy...
 — Dalekoby lepiéj pan uczynił gdyby tutaj zaczekał na mego ojca, — rzekła dziewica uprzejmie; — powiedział mi bowiem że wkrótce nadejdzie... możesz się z nim minąć, Segoffinie, i tym sposobem narazić pana na niepotrzebną przechadzkę.
 — Nie... nie... bądź pani spokojną... czas jest prześliczny... a ja wiem tutaj o bardzo ładnéj ścieżce, którą ojciec pani zapewne wracać będzie...
 — A jeżeli inną drogą powróci, — wtrąciła Zuzanna, usposobiona nader życzliwie dla armatora z powodu jego grzeczności, — wystawisz tylko Pana na utrudzającą drogę.
 — Ale jeszcze raz powtarzam, — zawołał Segoffin niecierpliwie, — jeszcze raz powtarzam...