Strona:PL Sue - Głownia piekielna.djvu/324

 Zimna krew kanoniera przywróciła Iwona do przytomności, jakoż, rzuciwszy się z żalem na krzesło, powiedział:
 — Masz słuszność... jestem szalony... Ale, Segoffinie... miéj litość nademną.
 — Co znowu! Mój Panie kochany! Panuż to przemawiać do mnie w ten sposób?
 — Co ja mam powiedzieć? co mam uczynić? cała głowa moja w ogniu... czuję że mam zawrót.
 — Cży Pan mojéj rady żądasz?
 — Mów... mów, Segoffinie.
 — Oto trzeba udać się do Hawru.
 — Opuścić Sabinę w obecnym jéj stanie! Zwiększyć jéj trwogę nagłym odjazdem i nieobecnością dla niéj nieodgadnioną, zwłaszcza po moich przyrzeczeniach! Opuścić ją w chwili, kiedy najwięcéj potrzebuje méj opieki, przywiązania... w chwili może jéj wyjścia za mąż...
 — Co, Panna Sabina...
 — Tak, małżeństwo to nie podobało mi się z początku... teraz zaś... mam w niem ufność, dla przyszłości méj córki; ale trzeba ażebym nią mógł kierować... otoczyć dziecię moje ciągłą i ojcowską pieczołowitością, i ja w takiéj chwili miałbym puścić się znowu na morze...