Strona:PL Sue - Głownia piekielna.djvu/332

 Gdy wieśniaczka wyszła, Zuzanna usiadła na jéj miejscu.
 Usłyszawszy głos swéj ciotki, Onezym zadrżał z radości, a ujrzawszy ją przy sobie rzekł do niéj.
 — Jesteś, moja ciotko... o! jakże to dobrze.
 — Drogie... drogie moje dziecię... — odpowiedziała ochmistrzyni z wzruszeniem które z trudnością tylko powściągała, — słyszałam żeś westchnął... czy zawsze jeszcze cierpisz... czy teraz więcéj jak poprzednio?
 — Nie... zapewniam cię... czuję nawet że mi daleko jest lepiéj.
 — Tak tylko mówisz ażeby mnie uspokoić!
 — Patrzaj... weź moję rękę... widziałaś jak była dawniéj rozpalona... zobacz moja ciotko!
 — To prawda... nie jest już tak gorąca... A twoja rana, czy cię zawsze jeszcze dolega?
 — Trudno mi trochę oddychać, i nic więcéj.
 — Nic! mój Boże! — Nic... od rany zadanéj sztyletem w sam środek piersi?...
 — Moja ciotko kochana!
 — Cóż chcesz?
 — A Panna Sabina?
 — Wszyscy jesteśmy zdrowi... wszyscy, wszakżem ci już powiedziała.