Strona:PL Sue - Głownia piekielna.djvu/337

ochmistrzyni: — żyje... przysięgam ci na moje zbawienie... żyje, powtarzam ci jeszcze... cierpiała wiele... doświadczyła wiele... możesz się tego domyślić, ale jéj życie nie jest już w niebezpieczeństwie.
 — Więc było w niebezpieczeństwie?
 — Przez dwa dni... tak jest, na nieszczęście, ale teraz dopiero, przed chwilą rozmawiałem z nią jeszcze... Stan jéj tak jest zadowalniający jak tylko być może.
 — Dzięki ci, mój Boże! dzięki!... — rzekł Onezym pokornie. — Dziękuję i tobie moja dobra ciotko... Ah! gdybyś ty widziała ileś mi dobrego wyświadczyła... jaką ulgę teraz czuję... byłabyś szczęśliwą z radości.
 — Jestem i tak już szczęśliwą, moje dziecię.
 — A Pan Cloarek, czy jest w domu?
 — Nie...
 — Nie ma go przy córce?
 — Nie, mój synu... nie.
 — Gdzież on tedy jest?
 — Niewiadomo...
 — O! mój Boże!... przecież téj nieszczęsnéj nocy?
 — Przybył do domu... został nawet ranionym... ale lekko.