Strona:PL Sue - Kuzyn Michał.djvu/178

 — A!le, Pani... przecież ja nie mogę...
 — Jesteś Pan zupełnie wolnym w swoich postępkach.
 — Zaklinam Panię...
 — Na próżno.
 Pan de Luceval umilkł na chwilę, walcząc pomiędzy zazdrością, wspaniałomyślnością i obawą, ażeby Pani d’Infrevillle nie uprzedziła Florencyi, jak mu to już poprzednio zagroziła, o mogącem ją spotkać niebezpieczeństwie; nareszcie ta ostatnia uwaga, a wyznać także musimy, i cząstka jakaś wznioślejszych uczuć odniosły zwycięstwo; skutkiem czego Luceval rzekł do Walentyny:
 — A więc... daję Pani słowo...
 — Dobrze, dobrze, Panie... i teraz przeczucie moje powiada mi że postanowienie to szczęście nam przyniesie.. Gdyż zastanówmy się tylko rozsądnie nad tem, co już wiemy.
 — Słucham Pani.. O! mój Boże! wszakże ja tylko pragnę nadziei...
 — A właśnie.. o naszych nadziejach chcę Panu mówić...
 — O jakich nadziejach?
 — Naprzód, gdyby się Michał i Florencya kochali, czyli powiedzmy od razu, gdyby byli