Strona:PL Sue - Kuzyn Michał.djvu/199

nie chciałabym go zasmucić przykremi wspomnieniami.
 — Jakto! wiedziałaś?...
 — Tak, wiedziełam, co się działo przed rokiem... wiedziałam o twojem oddaleniu się do Poitou, o twojem owdowieniu, o twojéj niedoli... w któréj niemniéj cierpiałaś dla siebie jak dla twéj matki, odpowiedziała Florencya z coraz większem rozrzewnieniem. Widziałam także z jaką odwagą walczyłaś z zawistnym losem aż do śmierci twéj matki... Ah! właśnie tego się obawiałam, — zawołała Florencya zasłaniając oczy dłoniami, — te łzy... i to jeszcze dzisiaj!...
 — Florencyo,... przyjaciółko moja, — rzekła Walentyna, podzielając wzruszenie swéj przyjaciółki, — nigdy nie wątpiłam o twojem sercu...
 — Pewno?...
 — I możeszże wątpić?...
 — Dziękuję ci, Walentyno... dziękuję... powracasz mi całą radość z oglądania ciebie.
 — Ale, jakże dowiedziałaś się o moich wypadkach?
 — Dowiedziałam się o nich z rozmaitych