Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/1025

3.

Śniadanie.

 Ze wstydem i upokorzeniem przyjąłem ofiarę kaleki bez nóg: byłem głodny.
 Uszedłszy kilka kroków, bandyta poufale wziął mię pod rękę. Zadrżałem na to dotknięcie i szybko mu się wyrwałem.
 — Cóż to u djabła? — zdziwiony mojém poruszeniem, spytał kaleka bez nóg.
 — Nie chcę iść z tobą pod rękę.
 — Jakto?... z kolegą?
 — Nie jestem twoim kolegą.
 — Płacę za śniadanie... a nie jesteś moim kolebgą? No, proszę... miałżebyś być dumnym?.. W takim razie bywaj zdrów, ja nie cierpię dumych...
 — Nie jestem dumny... — rzekłem wahając się.
 — No, to daj mi rękę.
 Musiałem więc podać rękę nędznikowi; przytłoczony wstydem, zwiesiłem głowę; chciałem porzucić człowieka który mię zgrozą przejął, lecz doznawałem coraz silniejszego zawrotu głowy, w skutku oddawna niezaspokojonego głodu; siły moje, utrzymywane dotąd gorączkowém wzburzeniem, zaczynały mię opuszczać... kilka razy nagłe osłabienie zachwiało mojemi kroki, a mimo zimna, pot czoło mi oblewał. Machinalnie postępowałem obok