Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/1101

Robert de Mareuil, spojrzeniem porozumiewając się z przyjacielem.
 — Widocznie obaj sądzili, że słów tych nie pojmuję.
 — No... no... no... i ten biedny baron, — tonem komicznego politowania rzekł Baltazar — oszalał dlatego?... i to mu w głowie utkwiło?... Potém, miarkując się dodał: wybacz, kochany Robercie... ale, na seryo, to głupstwo, jeżeli w istocie ma miejsce... zbyt ci musi być nie na rękę.
 — A to znowu zkąd? — podnosząc głowę żywo spytał Robert de Mareuil.
 — Ależ... z powodu... tego... o czém wiesz doskonale.
 — Przeciwnie, — mocno patrząc w oczy poety odparł Robert.
 — Jakto, przeciwnie?
 — A tak, niezawodnie...
 — Ależ ja ci mówię... o donnie Elwirze, don Juanie... albo, jeżeli wolisz, o donnie Annie! — powiedział Baltazar.
 — Słowem... skoro kommandor stanie na swym piedestale, już więcéj nikomu zawadzać nie będzie, odparł Robert de Mareuil.
 — Ah! dobrze!... bardzo dobrze!... teraz cię rozumiem. — rzekł Baltazar Roger. — Ale to bardzo łatwo przekonać się czy baron w istocie zwaryował.