Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/1115

 — Człowiek piernikowego koloru, lub coś podobnego — rzekł Baltazar.
 — Ah! dobrze, proszę pana... rozumiem.
 — A gdyby przypadkiem, z niejakiém zakłopotaniem mówił znowu hrabia Robert — wprowadzono cię do barona... a ujrzysz przy nim młodą panienkę... słuszną... bardzo ładną... z trzema czarnemi znamionami na twarzy... widzisz że ją łatwo poznasz?
 — Poznam panie.
 — Otóż! — ciągnął dalej hrabia — uważaj, czy ta panna nie będzie blada... smutna.
 — Nie ma w tém nic złego, — dodał poeta.
 — Pewnie, proszę pana... zaraz poznać można... kto blady i smutny...
 — No, poczciwy Marcinie — rzekł Baltazar — rozpuść skrzydła... i zlatuj ze schodów.
 Ruszyłem ku drzwiom, ale w chwili gdym miał wyjść, zmieniłem zamiar i naiwnie spytałem Baltazara:
 — Proszę pana, a dokąd mam się udać po srébrną kielnię?
 — Hę? — mruknął poeta ogromnie otwierając oczy.
 — A tak panie, po srebrną kielnię którą mi pan kupić kazałeś?
 — Kazałem ci kupić srebrną kielnię? — odrzekł poeta patrząc na mnie.