Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/1137

 — Hrabia Durivcau... jest słuszny... brunet... I surową miną. Wszak tak?
 — Tak jest proszę pana, tak właśnie nazywa się i tak wygląda ów jegomość.
 Robert de Mareuil spojrzał na poetę i rzekł mu zwieszając głowę:
 — Ty znasz żelazną wolę tego szatana nie człowieka; wiesz że niezmiernie bogaty. Dla mnie najniebezpieczniejszém byłoby...
 Ale powściągając się, po chwili znowu rzekł do mnie:
 — Cóż daléj?... Podczas twojéj rozmowy z mulatem, hrabia Duriveau wyszedł od barona?
 — Tak, proszę pana, mulat odprowadził go aż do bramy. Wtedy ten jegomość powiedział mulatowi aby przypomniał baronowi, że jutro o godzinie drugiéj przyjedzie i zabierze go wraz z panną Reginą do Luwru.
 — Regina... zawołał Robert.
 — Tak, proszę pana...pamiętam dobrze to imię.
 — Ah! ah!... jutro... o godzinie drugiéj... w Luwrze — z smutném zadowoleniem rzekł Robert:
 — Bardzo dobrze! będziemy tam; nieźle i o tém wiedziéć. Widać zatém że baron ani tak dziki, ani tak szalony jak głoszą. I owszem! będziemy jutro w Luwrze.
 I znowu do mnie zwracając mowę, dodał hrabia:
 — Mój chłopcze, mimo twojéj głupowatéj mi-