Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/1190

 I zostawiwszy la Levrassa, wszedłem do sąsiedniego pokoju...
 — To kupiec dziecinnych zabawek, — rzekłem panom moim...
 — Dotrzymał słowa...dobra, wyborna wróżba — cicho powiedział poeta.
 Robert bynajmniéj nie podzielając wesołości poety z przybycia la Levrassa, ale raczéj niespokojny, zamyślony, na wielkie zdziwienie Baltazara rzekł mu z przymusem:
 — Mój przyjacielu, zostaw mię sam na sam z tym człowiekiem.
 — Sam na sam... z kupcem dziecinnych zabawek? — rzekł Baltazar.
 — Tak jest.
 — A to coś szczególniejszego... nic mi nie mówiłeś...
 — Mój przyjacielu... jeżeli proszę abyś wyszedł, powtórzył Robert de Mareuil... widać że tajemnica jest konieczną... Przebacz...
 — I owszem Robercie i owszem... rzekł zdziwiony poeta. Zresztą nieco tajemnicy nie zawadzi w dramie... zgoda więc na tajemnicę.
 — A masz tu pisać na czém? dodał Robert.
 — Chciałeś powiedziéć... czém podpisać... z uśmiechem odparł poeta. Patrz... oto kałamarz i pióro... No chodźmy Marcinie.