Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/1192

 — Komu, proszę pana?
 — A, temu kupcowi dziecinnych zabawek?
 — Eh, gdzie tam!... proszę pana... prawie i nie spojrzałem na niego...
 Nagle drzwi się otworzyły; Robert de Mareuil wyjrzał i rzekł:
 — Możesz wejść... Baltazarze.
 Poeta wszedł.
 Pozostałem sam. Uderzała mię bladość i ponury wyraz twarzy Roberta. Wkrótce Baltazar wyszedł z promieniejącą twarzą, okiem radością błyszczącém; dał mi kilka srébrnych pieniędzy mówiąc:
 — Ruszaj prędzéj do składu tytuniu na téj ulicy... przynieś pięć arkuszy stęplowego papieru... pamiętaj dobrze: pięć arkuszy, każdy na dziesięć tysięć franków, co znaczy razem na pięćdziesiąt tysięcy franków... czy rozumiész?
 — Tak panie... każę aby mi dano pięć stęplów, każdy na dziesięć tysięcy franków, co czyni razem pięćdziesiąt tysięcy franków, — rzekłem zdumiały, bo wtedy jeszcze wcale nie znałem stęplowego papieru, ani jego stosunkowéj wartości, i w istocie myślałem że przyniosę pięćdziesiąt tysięcy franków.
 — Rozumiész zatém dobrze, — powtórzył Baltazar że przyniesiesz mi natychmiast pięć arkuszy — stęplowanegu papieru, każdy na dziesięć tysięcy franków i zapłacisz za nie.