Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/1194

bah — dodał strofującym tonem, — to stosowne do ich wieku. Potém spojrzawszy na moje nową liberye, rzekł szyderczym tonem:
 — Założę się że masz młodego pana.
 — Tak jest...
 — Byłem tego pewny, — rzekł kupiec — bo na takim to zwykle papierze młodzi ludzie uczą się handlowego pisma... i niemało potrzebują takich zeszycików... Niestety!... ile to nadaremnie zepsutego papieru! — dodał przebiegle zdając mi resztę.
 Nie zrozumiałem wtedy tego przycinku, zresztą spieszyłem się z powrotem do pana.
 Zastałem Baltazara na schodach.
 — Masz stępie? masz? — zawołał.
 — Oto są, proszę pana.
 — Dobrze... teraz biegaj na ulicę Grange-Balelière, tam powozy wynajmują; zamówisz na południe najpiękniejszy, jaki tylko miéć można angielski kabryolet; niech co chce kosztuje... byle tylko zajechał tu o południu... Rozumiész?
 — Rozumiem panie.
 Znowu więc pobiegłem. Liberya zjednała mi ufność najmującego powozy; pokazał mi bardzo piękną karyolkę; zamówiłem ją i wróciłem do moich panów.
 La Levrassa już niebyło. Baltazar jaśniał radością, ale Robert był zamyślony.