Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/1195

 — Czy jest wekslarz na naszej ulicy? spytał mię Baltazar.
 — Tak jest, panie, mieszka tu zegarmistrz utrzymujący kantor wekslu...
 — Idźże zmień ten tysiąc frankowy bilet na pięćdziesiąt sztuk złota... zapłacisz agio, — powiedział mi poeta.
 — Baltazarze! zawołał Robert, wstrzymując przyjaciela który mi właśnie podawał ów bankowy bilet.
 I szepnął mu kilka słów do ucha.
 Robert nie ufał mojéj poczciwości, bo daleko ufniejszy przyjaciel jego zaraz rzekł na głos:
 — Ręczę ci za niego... głupi... ale poczciwy; ja znam ludzi.
 A oddawszy mi bilet dodał:
 — Trzymaj to mocno w ręku, zamknij dłoń, i przynieś rulon złota; spiesz się, bo czas ucieka a przed piérwszą musimy być w Luwrze.
 Zmieniłem bilet, przyniosłem rulon złota Baltazarowi; rozłamał go, policzył pieniądze, przez chwile brzękał i błyskał niemi i wreszcie oddał Robertowi, który rzekł mu:
 — No i cóż!... bierz.
 — Co?
 — Eh! do licha... ile zechcesz... z tych pięćdziesięciu luidorów.
 — Dziękuję ci... Robercie.