żowały ogniste oklaski, które zapał Baltazara byłby może wywołał. Poeta jednak nie stracił odwagi i znowu z całych sił zaczął bić brawo... To wywołało nowe cicho, teraz już nie z saméj tylko loży vicehrabiego pochodzące.
Baskina, cała zapewne przejęta swą rolą, zdawała się być obcą temu co zaszło na sali, ale nowy wypadek od razu biedną figurantkę wyrwał ze świata złudzeń.
Aby pojąć wypadek, który tak niespodzianie zmieszał Baskinę wpośród jéj roli, musimy poi wiedzieć kilka słów o dziecinnéj a może nawet niedorzecznej scenie, z któréj wszakże Baskina umiała wydobyć czarowne wrażenie.
Skoro zły duch wystąpił z piekieł (przedstawiała bowiem złego ducha antagonistę dobréj nimfy), przez chwilę nieruchomy, skrzyżował ręce na piersiach; potem lekko zbliżył się do arlekina śpiącego pod opiekuńczą tarczą srebrnéj nimfy, którą przedstawiała Klorynda, okrąglutka aktorka z rozkwitającą twarzą i niedyskretnie wydatnemi wdziękami.
